Gamification is the application of game elements and digital game design techniques to non-game problems, such as business and social impact challenges. This course will teach you the mechanisms of gamification, why it has such tremendous potential, and how to use it effectively. For additional information on the concepts described in the course, you can purchase Professor Werbach's book For the Win: How Game Thinking Can Revolutionize Your Business in print or ebook format in several languages.
2.2 What is a Game
Loading...
From the course by University of Pennsylvania
Gamification
ratings
From the lesson
Gamification and Games
Gamification is a new field, but games are ancient. In this first module, we'll look at what gamification is, why organizations are applying it, and where it comes from. While there isn’t universal agreement on the scope of the field, a set of concepts are clearly representative of gamification. The second lesson explains why the concept of games is deeper than most people realize, and how game design serves as a foundation for gamification.
Meet the Instructors
Kevin WerbachAssociate Professor
Legal Studies & Business Ethics
Oyun nedir? Çok bariz bir soruya benziyor, hepimiz oyunların ne olduğunu
biliyoruz, hepimiz oyun oynuyoruz. O zaman tarif etmesi kolay, değil mi? Oyun oyundur. Meğer
düşündüğünüzde, hangi özelliklerin bir şeyi oyun yaptığını anlamak
çok zormuş. Ve çok da fazla semantiklere takılmak istemiyoruz.
Oyunlaştırma yapmak için resmi oyun kurulundan
yaptığınız şeyin tam anlamıyla oyunları içerdiğinin onayını almanız gerekmez.
Ancak oyunların gücünden faydalanmak ve gerçekten oyun-benzeri
şeylerin nasıl yaratılacağını anlamak bize bir oyunun ne olduğunu anlamada bir başlangıç
noktası oluşturmamıza yardımcı olur. Öyleyse bu oldukça derin
ve felsefi bir soru. Ve bu soruya cevap arayan, bir oyunun ne
olduğunu tanımlamaya çalışan önemli felsefeciler pek çok çalışmalar yapmıştır. Ve tabii ki
bu biz felsefe dersi değil, ama bu bakış açılarından bazılarını anlamak
yardımcı olabilir çünkü ileride de göreceğimiz gibi oyunlaştırma için kullanılan
oyunların gücünü anlamada bize çok değerli dersler öğretirler.
Buradaki başlangıç noktamız Ludwig Wittgenstein. Merhaba Ludwig. Yirminci
yüzyılda yaşamış ünlü felsefeci. Başyapıt değerindeki felsefi incelemelerinde
Wittgenstein oyunları, dilin şeyleri tanımlamadaki zorluğunu, hatta imkansızlığını, göstermek için
temel örnek olarak kullanmıştır. Değindiği önemli nokta, ya da
iddiası ise bir oyunu tanımlamanın imkansız olduğu idi.
Oyunların ne olduğunu bildiğimizi düşünüyoruz ve gerçek hayattaki bir şeyi gösterip
işte, bu bir oyun demekte zorluk çekmiyoruz. Burada Cranium var, bu bir
oyun. Burada, bir bovling kupası var. Birinin oyun oynamasıyla ilgili
bir kupa. Oyunların ne olduğunu anlıyoruz, değil mi? Ancak oyunları tanımlayan iskeletin ne olduğunu
söylemek daha zor değil mi? Oyunların tam anlamıyla anlaşılabilir
kısa tanımını nasıl yaparsınız? Öyleyse, belki de sorunun bir de şöyle olduğunu düşünün.
Bildiğiniz bütün farklı çeşit oyunu düşünün. Seksek oyununu, Call of Duty oyununu
su topunu ve oyunlarla ilgili konuştuğumuz tüm farklı çeşit şeyi düşündüğünüzde ortak hangi
noktayı buluyorsunuz? Ortak olarak bulabileceğiniz tek bir nokta yok. Çoğu
puanlama veya skor yapısına sahip, çoğunda kazanma ve kaybetme var, çoğunda
takımlar var, ama tüm oyunlara uygulayabileceğimiz tek bir şey yok. Öyleyse,
burada Wittgenstein felsefi incelemesinde değindiği nokta, bir oyun kavramının
sınırlarını anlayamayacağınız idi. Bir oyun diyebileceğimiz ve bir oyun
diyemeyeceğimiz şey üzerine bir sınırdan bahsedebilir misiniz, hayır. Öyleyse, Wittgenstein'ın iddiası
oyunları tanımlamanın imkansız olduğudur. Neyse ki bu son nokta değil,
aksi halde burada konuşacağımız çok şey bulamayız. Diğer felsefeciler de aynı soruyu kendilerine sordular.
İlginç çalışmalardan biri Kanadalı felsefeci Bernard Suits tarafından yapıldı ve Suits
direkt olarak Wittgenstein'ı hedef aldı. Dedi ki, aslında Ludwig,
bir oyunun ne olduğunu tanımlayabiliriz. Wittgenstein, tabii, oyunlarla ilgili
bir iddiada bulunmak istemiyordu. İddiası dilin belirsizliği ve insan düşüncesinin
doğası üzerineydi. Ancak Suits özel olarak oyunlar üzerine odaklandı. Ve
Suits mümkün olan her oyunu üç kavram üzerinden tanımlayabileceğimizi söyledi.
İlk kavram, oyunların pre-lusory amaç diye tabir ettiği şeye sahip olması. Buradaki lusory
kelimesi Latince oyun anlamına gelen ludus kelimesinden gelmektedir. Daha ileride başka bir kapsamda tekrar göreceğiz.
Yani Suits'in söylediği ilk şey, herhangi bir oyunda oyunun belirli bir amacı vardır.
Pinpon, yani masa tenisi oynuyorsanız, amaç topu filenin karşısına geçirmektir.
Pinpon oyunundan bağımsız şekilde de topu filenin karşısına geçirmek için vurmaktan
bahsedebiliriz. Eğer ki oyun 400-metre yarışıysa, amaç başlangıç noktasından
yarışın bitiş çizgisine varmaktır. Eğer oyun damaysa, amaç rakibinizin
tüm taşlarını yemektir. Bundan herhangi bir oyunun tüm kurallarına
atıfta bulunmadan da bahsedebiliriz. Yani, ihtiyacımız olan ilk şey bir amaç.
Bundan önceden de bahsetmiştik, oyunların amacı olur. İhtiyacınız olan ikinci şey ise,
Suits'in kurucu kuralları adını verdiği şeydir. Bu oyundaki aktiviteleri yaratan
bir grup kural ya da limittir. Öyleyse oyunumuz damaysa, kurallar taşların sadece çapraz yönde
bir boşluk ilerleyebileceği ve kral olana kadar sadece ileri yönde ilerleyebileceğidir. Ve
bir taşı yiyebilmek için arka tarafında boş kare olması gerekir ve üzerinden çapraz
şekilde atlayarak yersiniz. Eğer ki pinpondan bahsediyorsak, kurallar topun sizin tarafınızda iki
kez zıplayamayacağıdır ve filenin karşı tarafına geçmesi gerektiğidir ve masada
rakibinizin tarafına düşmesi gerektiğidir. Her oyunun kuralları vardır ve bu kurallar sayesinde
herhangi bir iş amacından farklılaşarak oyun-benzeri bir hale gelir. Üçüncü öğe ise
Suits'in lusory tavır dediği şeydir. Öyleyse, karşımıza tekrar lusory kelimesi çıktı,
oyun-benzeri bir tavır. Bunun anlamı oyuncunun kuralları takip etmesi ve
bunu isteyerek yapmasıdır. Bu şekilde yaparlar çünkü oyunun bir anlamı olduğunu ifade eden bir
tavırları vardır. Tabii ki, pin ponu bir hava topu ve beyzbol topu ile oynayabilir
ve topu saatte yüz mil hızla masanın karşısına geçirebilirim, sadece rakibimin tarafına değil
hatta direkt olarak rakibimin kafasına geçirebilirim. Ve bunu yapıp ha, ha
topu filenin karşısına geçirdim, oyunu kazandım diyebilirim. Ama bu, her neyse artık,
pin pon olmazdır. Ve önemli nokta şu ki, eğer ki pin ponu önemsiyorsam,
bunu yapmayacağım, çünkü bu hile yapmaktır. 400-metre yarışını ortadaki alanı dik kesip
kestirmeden bitiş çizgisine ulaşarak bitirebilirim ama
bu hile yapmaktır ve bu fiilen 400-metre yarışı
oynamanın dışında bir şeydir. Öyleyse, buradaki önemli nokta eğer bu bir oyunsa,
bunun oyuncular için bir anlamı vardır. Oyunun kurallarını takip etmek isterler,
kullanıcının özgürlüğünü kısıtlasa bile. Yani Suits bunu bir de şu şekilde ifade etmiştir:
oyun istemli olarak gereksiz engellerin üstesinden gelmektir. Yolumuzun üzerinde engeller
vardır, onların üstesinden gelmemiz gerekmez, ama yine yaparız. İstemli olarak, bir oyunun
oyun olması için istemli olması gerekir. Öyleyse bunun oyunlaştırmayla ilişkisini düşünelim.
Öncelikle, düşünebildiğiniz tüm oyunlarla ilişkisini düşünelim. Deneyin ve
farklı oyunları düşünün, Suits'in üç parçalı görevlerine nasıl uyabileceğini düşünün. Ama
sonra da bir oyunun istemli olmasının ne anlama geldiğini düşünün, bir
hedefi olmasının, limitlerinin olmasının,
oyuncunun oyunun anlamı olduğunu düşünmesinin ve bu yüzden oyunun kurallarını
takip etmesinin. Yapboz'un son parçası ise yirminci yüzyılın başlarından ortalarına kadar
yaşamış Hollandalı felsefesi Johan Huizinga'nın işidir. Homo Ludens isimli büyük etki
yaratan bir kitap yazdı. Ludens, Bernard Suits'in bahsettiği
lusory tavırdaki Latince kelime ludus'la aynı kökten geliyor. Ve kitap
oyunların ve oyunun din gibi, devlet gibi ve yasal sistem gibi insan yapan olmazsa olmaz
şeylerden biri olduğuyla ilgili genişletilmiş bir iddia üzerinedir. Ancak
burada altını çizmek istediğim nokta Huizinga'nın Magic Circle isimli
kitabında geliştirmiş olduğu kavramdır. Fikri, bir oyunda oyunun dünyasını
bizim deyimimizle gerçek dünyadan ayıran fiziksel ya da sanal bir sınır olduğudur.
Başka bir deyişle, oyun farklıdır. Geleneksel anlamda
bir fiziksel sınır olabilir, mesela bir futbol sahasının çevresindeki çizgiler gibi. Eğer ki
sahadaysanız, oynuyorsunuz. Eğer ki tribündeyseniz, oynamıyorsunuz. Ama
aynı zamanda da kavramsal bir sınır olabilir. Oturduğunuz ve bir
video oyunu oynamaya başladığınızda, sanal bir şekilde kendinizi oyunun içine gömüyorsunuz. Ve
buradaki önemli nokta da sihirli çemberin içinde olmanız, burada oyun kuralları önem taşıyor,
gerçek dünyanın kuralları değil. Bu da Suits'in istemlilik ve lusory tavır
nosyonuna bağlanıyor, ancak buradaki nosyon bizim özellikle sanal bir ortamda olmamızla ilgili.
İster oyun sahasında olalım ister bilgisayar ekranına bakıyor olalım,
oyunun önemli olduğunu ve oyun kurallarını takip etmemiz gerektiğini düşünüyoruz.
Hatta buna gerçek dünyanın kurallarını takip etmekten bile daha çok odaklanıyoruz. Şimdi, önceden
de söylediğim gibi oyunlaştırma, tam teşekküllü oyunlar olmak yerine oyun öğelerini
ve kavramlarını ve tekniklerini barındırır. Öyleyse, oyunlaştırmanın zorluğu ve yakaladığı fırsat
oyuncuyu mümkün olduğunca sihirli çemberin içine koymaktır. Eğer ki oyunun
önemli olduğunu düşünürseniz. bu Club Psyche veya Kiss veya Speed Camera Lottery veya
önceden verdiğim herhangi bir oyun olabilir. Eğer ki oyuncu bunun önemli olduğunu düşünürse,
bunların gerçek kısıtlar olduğunu düşünür ve oynamaya ve oyunlaştırılmış sistemin
sunduğu teşviklere tepki vermeye daha motive olur.
Explore our Catalog
Join for free and get personalized recommendations, updates and offers.
Coursera provides universal access to the world’s best education,
partnering with top universities and organizations to offer courses online.
© 2019 Coursera Inc. All rights reserved.
